Wolność siłą dojrzewania.

Kwiaty, które rozkwitły w ogrodzie pysznią się już doskonałością swej dojrzałej formy wśród skwapliwych komplementów, tłumnie im składanych przez najróżnorodniejsze owady. Odblask ich chwały otacza zawsze też tych, których starania doprowadziły do tej dojrzałości.

W świecie ludzi jest podobnie. Na osiąganą przez nas dorosłą formę osobowości składa się praca wielu osób, którą mogą, zgodnie z decyzją swej woli ofiarować nam – albo i nie – swoją uwagę, wiedzę, doświadczenie, troskę.

Wszystko, co się rozwija, jest materialnym znakiem zarówno wolności do rozwoju, jak i dobrowolności innych w stworzeniu przestrzeni do tego wzrastania, podzieleniu się czasem, zasobami materialnymi i emocjonalnymi. Nasze ludzkie dojrzewanie nie byłoby możliwe bez wolnych decyzji już dojrzałych osobowości o wprowadzeniu nas w świat społeczny, polityczny, świat sztuki, kultury, nauki.

W pierwszy z nich – aksjologiczny – wprowadzają rodzice. Oni też uczą nas doświadczania wolności postępującego rozszerzania się naszego „ja” na coraz większą liczbę obiektów i zdarzeń. Dzięki ich opiekuńczej wolności i naszej odpowiedzi na nią stopniowo stajemy się pełnym uczestnikiem tego, co dzieje się wokół nas. Wkraczamy i wybieramy w świecie relacji interpersonalnych, odkrywamy i angażujemy się w świat możliwych do realizacji potencjałów, zainteresowań, talentów, jak i świat realizacji zawodowych, w którym częstokroć boleśnie testujemy naszą wolność. W wybranej przez nas aktywności uczymy się przeżywania i osiągania sukcesów, odpowiedzialności za to, co wytwarzamy, kształtujemy.

Zawsze też pozostaje naszym wyborem stopień zaangażowania i bliskość, intymność, ciepłe, uczciwe albo pełne dystansu relacje. Wybieramy nasze przynależności uczuciowe budując i wzmacniając poczucie emocjonalnego bezpieczeństwa, uświadamiamy sobie, że nasza wolność obejmuje nawet kształtowanie osobistego poczucia własnej wartości, obrazu i oceny siebie.

Dojrzewanie to także uświadamianie sobie: ile i jak wyprzedajemy się narzuconym i własnym lękom, fobiom, uwodzącym narcystycznym bajkom, paranoicznym podejrzeniom lub ograniczającym wolność poznawczą schematom interpretacyjnym.

I wreszcie, nikt z nas bez wolności nie stwarzałby własnej filozofii życiowej – interpretacji sensu życia.

dr Anita Barwicka