Jesienna filozofia Alberta Ellisa

Zachodzące słońce włącza swoje ogniste barwy do obrazu Bartosza Stępińskiego, który podziwiamy z Ellisem.

– Sądzę, że wszystkie negatywne uczucia, których doświadcza człowiek, są wynikiem jego wyborów, a nie zewnętrznych uwarunkowań. I jeśli człowiek jest sprawcą negatywnych emocji, to równie dobrze może je zmienić.

– Nie wszyscy… – oponuję

– Nawet jeśli człowiek urodził się, tak jak miliony mu podobnych, z tendencjami autodestrukcyjnymi, to jest w stanie poradzić sobie z nimi. Problem polega na tym, że ludzie zbyt pochopnie przyjmują to, co prowadzi do ich słabości i złego samopoczucia. Poddają się bez walki takim uczuciom jak smutek, złość czy nienawiść. Skupiają swoją uwagę na zmartwieniach i użalają się nad sobą – przerywa mi.

– Kiedyś w usuwaniu chorób i oddalaniu nieszczęść, w zapewnieniu zdrowia i powodzenia miały pomóc obrzędy magiczne. Szamani, a potem kapłani koili ból fizyczny, dawali ulgę psychiczną . A ty chcesz, by człowiek leczył się sam.

– Nie… -uśmiecha się – Nie do końca. Potrzebny jest równie często racjonalny terapeuta, który pomoże klientowi zrozumieć, że to jego osobista filozofia doprowadziła do problemów, z którymi przestał sobie radzić. Uczucia, myśli i działania mogą być zaprogramowane w kierunku odniesienia sukcesu, przyjęcia zdrowego trybu życia lub zyskania jakiejś przyjemności.

– To właściwie konstruktywna filozofia życia… – patrzę pytająco na niego.

– Tak, i miała na celu pomóc jednostce nie tylko w zrozumieniu i pozbyciu się dezorganizujących myśli, lecz także zmienić jego stosunek do innych ludzi. Na przykład, gdy cierpimy, ktoś nas boleśnie zawiódł warto pamiętać, że nikt nie jest doskonały. Raniące zachowania innej osoby nie oznaczają automatycznie, że jest ona “złym człowiekiem”. Taka filozofia daje sposoby na pozbycie się zmartwień i osiągnięcie w życiu poczucia spełnienia.