Rozmowy o miłości. Część 1.

Leszczynowy złoty pył oprószył wtulonych w siebie, zasłuchanych, zapatrzonych wiosennych gości. Stajemy w pół kroku, by nie spłoszyć tej rozkwitającej delikatności. Abraham Maslow szepcze: – Musimy zrozumieć miłość; musimy umieć jej uczyć, tworzyć ją, przepowiadać, bo inaczej świat stanie się łupem wrogości i podejrzliwości.

– Nawet nas nie zauważyli! Lśnienie światła odbitego od tafli stawu ich oślepiło… Jest na nich.

– Nie tylko…, to ten drugi rodzaj miłości: bezwarunkowa; to wolne dawanie siebie, całkowicie i bez ograniczeń drugiej osobie. Kiedy kocham drugą osobę za to, że jest, a nie za to, kim jest.

– Właściwie… to powinniśmy wycofać się… Zaraz: jaki drugi rodzaj? A gdzie masz pierwszy?

– Ten pierwszy to miłość warunkowa; jest to nie tyle uczucie, ile transakcja, nieustanne stawianie warunków drugiej osobie, którym musi ona sprostać, aby zasłużyć na uczucie. Wiąże się z wyrachowanym postępowaniem człowieka, postępowaniem nieprosto- myślnym, kiedy partnerzy tak do końca sobie nie ufają. To sytuacja „gry” między partnerami, która jest często wynikiem trzymania się przez nich maksym w stylu: „Nie oddawaj się zbyt łatwo ani całkowicie”; „Jeśli będę go kochać zbyt mocno, będzie mną rządził”, albo „Trzymaj go w niepewności.”

– Właściwie to wątpię, czy taka miłość warunkowa w ogóle jest miłością – zastanawiam się

– Tak; miłość prawdziwa jest pragnieniem nie tylko intymności fizycznej, ale także psychologicznej. Jej cechę stanowi brak lęku. Prowadzi to do tego, że ludzie zdrowi, którzy się nią obdarzają, dążą do coraz pełniejszej spontaniczności, do zaniechania mechanizmów obronnych. Dzięki temu rozwija się szczerość, intymność i autentyzm bycia, które w swej pełni są rzadkim zjawiskiem. Między osobami kochającymi się mało jest dystansu, tajemniczości, przemilczeń, skrytości czy powściągliwości. W takim związku partnerzy czują, że są sobą, a nie – że muszą odgrywać jakieś role. Dlatego ludzie ci są przed sobą „nadzy psychicznie”, ale mimo to czują się kochani i bezpieczni.